My interest is rooted in the origins of worship and our mystical kinship with non-human entities, tracing the layered spiritual geographies of the Mediterranean, a sea where multiple animistic traditions interacted through exchange and syncretism. My work revolves around the ancestral strata of Greek cosmology, where the world was once understood as a pluriverse of interconnected beings, an experience of existence as a community of subjects.

Centuries of doctrinal, colonial, and rationalist overlays reshaped this imagination, elevating the human to the role of divine or nihilistic arbiter and diminishing the animate landscape. Against this lineage of severance, I aim to reclaim an embodied longing to commune with a spiritual and symbolic reality that refuses the division between human and non-human, natural and supernatural.

This finds form through a visual grammar of transformation. Figures are rendered as traces rather than monuments; identities shift, blur, or merge with their environments. Polychromy, stripped from Greek antiquity by Western classicist ideals of purity, returns as a corrective gesture, restoring the Mediterranean’s original multiplicity and resisting the desire for singularity or dominance. Portraiture becomes a relational gaze, attentive to the agency of all beings.

This work is a return to a listening stance: an attempt to re-enter a world that never ceased speaking, though our traditions were trained to ignore it. It is a practice of re-enchantment with the protective spirits of place, and an invitation to join the difficult task of defining ourselves beyond our anthropocentric evocations. It is rooted in my lived memory of culture.

Το ενδιαφέρον μου έχει τις ρίζες του στις απαρχές της λατρείας και τη μυστική συγγένεια με τα μη ανθρώπινα όντα, εξερευνώντας τα πνευματικά τοπία της Μεσογείου, μιας θάλασσας όπου πολλές ανιμιστικές παραδόσεις αλληλεπιδρούσαν μέσα από την ανταλλαγή και τον συγκρητισμό. Το έργο μου περιστρέφεται γύρω από τις πρώιμες κοσμολογίες της περιοχής, όταν ο κόσμος κατανοούνταν ως ένα πολυσύμπαν αλληλοσυνδεδεμένων όντων και η ύπαρξη βιωνόταν ως κοινότητα υποκειμένων.

Αιώνες δογματικών, αποικιοκρατικών και ορθολογιστικών επικαλύψεων αναμόρφωσαν αυτή τη φαντασία, ανυψώνοντας τον άνθρωπο στον ρόλο θεϊκού ή μηδενιστικού διαιτητή και υποβαθμίζοντας το έμψυχο τοπίο. Αντιμέτωπος με αυτή την ιστορία αποκοπής, επιδιώκω να ανακτηθεί μια ενσώματη επιθυμία για κοινωνία με μια πνευματική και συμβολική πραγματικότητα που αρνείται τη διαίρεση μεταξύ ανθρώπινου και μη ανθρώπινου, φυσικού και υπερφυσικού.

Αυτό βρίσκει μορφή μέσα από μια οπτική γραμματική της μεταμόρφωσης. Οι μορφές αποδίδονται ως ίχνη και όχι ως μνημεία· οι ταυτότητες μετατοπίζονται, θολώνουν ή συγχωνεύονται με το περιβάλλον τους. Η πολυχρωμία, που αφαιρέθηκε από την ελληνική αρχαιότητα λόγω των δυτικών κλασικιστικών ιδανικών καθαρότητας, επιστρέφει ως διορθωτική χειρονομία, αποκαθιστώντας την αρχική πολλαπλότητα της Μεσογείου και αντιστεκόμενη στην επιθυμία για μοναδικότητα ή κυριαρχία. Η προσωπογραφία μετατρέπεται σε μια σχεσιακή ματιά, προσεκτική στην πράξη όλων των όντων.

Αυτό το έργο αποτελεί μια επιστροφή σε θέση ακρόασης: μια προσπάθεια επανεισαγωγής σε έναν κόσμο που ποτέ δεν έπαψε να μιλά, παρόλο που οι παραδόσεις μας εκπαιδεύτηκαν να τον αγνοούν. Είναι μια πρακτική επαναγοήτευσης με τα προστατευτικά πνεύματα του τόπου και μια πρόσκληση να συμμετάσχουμε στο δύσκολο έργο του να αυτοπροσδιοριστούμε έξω από τις ανθρωποκεντρικές μας επικλήσεις. Είναι θεμελιωμένο στη βιωμένη μνήμη του πολιτισμού που με διαμόρφωσε.