My work and research are based on Mediterranean culture and the place that animals and non-human natural entities hold within it. Traces of human presence, rather than its solid depiction, function as an acknowledgment of the animistic origins of religious worship, and the concept of ‘authorization’ to the protective spirits of a place, the genii locorum of classical Roman religion. As the term genius loci today also refers to the character or the essence of a place, spirituality within this notion cannot be of meaning, for me, if cut off from the transcendental and from its manifestations in the relationships among the artificial and the natural world. The evolution of the conquering practices of humans towards our species and by extension towards nature, gradually distanced us from its homogeneous, spiritual and symbolic value, with the consequence that we compete with it by positioning it as controllable, fully expendable and constantly observed. Therefore, I seek to contribute in bringing back to the center of the discussion, our mystical type of kinship with the other animals, our identification with them, and by extension, with nature. My primary motivation is in the renewal of our communication with the enduring character of a place, within the experience of the sacred, within the sense of universality and its sources, all of which we have abused to such an extent that we find it difficult to define ourselves outside of our anthropocentric evocations.
Το έργο και η έρευνά μου βασίζονται στον Mεσογειακό πολιτισμό και στη θέση που κατέχουν τα ζώα και οι μη-ανθρώπινες φυσικές οντότητες μέσα σε αυτόν. Ίχνη της ανθρώπινης παρουσίας, και όχι η συμπαγής απεικόνιση της, λειτουργούν ως αναγνώριση της ανιμιστικής προέλευσης της θρησκευτικής λατρείας, και της έννοιας της ‘εξουσιοδότησης’ στα προστατευτικά πνεύματα ενός τόπου, τα genii locorum της κλασικής ρωμαϊκής θρησκείας. Καθώς ο όρος genius loci σήμερα αναφέρεται επίσης στον χαρακτήρα ή την ουσία ενός τόπου, η πνευματικότητα μέσα σε αυτήν την έννοια δεν μπορεί να έχει νόημα, για εμένα, αν αποκοπεί από το υπερβατικό και από τις εκδηλώσεις του στις σχέσεις μεταξύ του τεχνητού και του φυσικού κόσμου. Η εξέλιξη των κατακτητικών πρακτικών των ανθρώπων απέναντι στο είδος μας και κατ’ επέκταση απέναντι στην φύση, μας απομάκρυναν σταδιακά από την ομοιογενή, πνευματική και συμβολική της αξία, με συνέπεια να την ανταγωνιζόμαστε θέτοντας την ως ελεγχόμενη, πλήρως αναλώσιμη και συνεχώς παρατηρούμενη. Ως εκ τούτου, επιδιώκω να συμβάλω στο να επαναφέρουμε στο επίκεντρο της συζήτησης, τη μυστικιστική φύση της συγγένειας μας με τα υπόλοιπα ζώα, την ταύτισή μας με αυτά και κατ’ επέκταση με τη φύση. Το κύριο κίνητρό μου βρίσκεται στην ανανέωση της επικοινωνίας μας με τον διαρκή χαρακτήρα ενός τόπου, μέσα από την εμπειρία του ιερού, μέσα από την αίσθηση της οικουμενικότητας και των πηγών της, όλα τα οποία έχουμε κακομεταχειριστεί σε τέτοιο βαθμό, που δυσκολευόμαστε να αυτοπροσδιοριστούμε έξω από τις ανθρωποκεντρικές μας επικλήσεις.
